Vriendschap sluiten met de armen
Het verhaal van Carlo (2013)

Ciao! Mijn naam is Carlo Santoro. Het werken met de daklozen in Rome is mijn taak, mijn missie, mijn werk, mijn leven. Ik ben getrouwd en heb 2 kinderen. Daarnaast werk ik voor de overheid en zo verdien ik geld om van te leven. Een bijzaak.

Het verhaal van 2013? Dat kan ik niet schrijven. Er zijn te veel verhalen. Het verhaal van Livingstone en Sant‘Egidio startte al veel eerder en is nog niet afgelopen.  Laat me beginnen met het verhaal van mijzelf en Sant‘Egidio te vertellen.

Voetballen in Rome
Ik ben  opgegroeid in de buurt van het Sint Pietersplein. Daar waar de toeristen en de armen zich dagelijks verzamelden en dat nog steeds doen. Ik speelde er als kind voetbal. Later, vanaf 1984, kwam ik terug. Niet om te voetballen. Maar om mijn vrienden, de daklozen van Rome, te bezoeken.

Al van jongs af aan ken ik de organisatie Sant`Egidio al. Zij lieten mij begrijpen dat het werken met de armen belangrijk is en dat deze mensen je familie zijn. Ik werd onderdeel van Sant`Egidio. Zoals gezegd ben ik gelukkig getrouwd. Op onze bruiloft waren er honderden ‘familieleden’. Mensen vragen mij nu wel eens als ik aan het werk ben: “Waarom ben je nu niet met je familie?” Ik heb namelijk ook twee kinderen van 21 en 17. Wel, jullie weten het antwoord nu…

Van Rome, onze stad, wordt gezegd dat de daklozen het straatbeeld ontsieren. Ze worden genegeerd, bekeken als ‘troep’ en uitgekotst. Mensen bezoeken onze stad om geschiedenis en monumenten te zien. Maar zij hebben onze stad niet gezien als zij de armen met hun eigen geschiedenis niet hebben ontmoet. Als zij mijn vrienden niet hebben gesproken. Monumenten zijn leeg. Mijn vrienden niet.

Wie zie jij (echt)?
Zie jij het Heilige Petrusbeeld? Of zie jij de arme er naast liggen? En wat zie jij? Een dronkaard? Vuil? Kijk naar de mens met een menselijke standaard. Neem in overweging wie de ander echt is, zonder trots en vooroordeel. Zo kun je het echte Rome zien. En dan zie je mensen die naar Gods beeld zijn gemaakt. Die jouw respect verdienen. Niemand is in de straat geboren. Kom alsjeblieft naar Rome om mensen te ontmoeten. Mijn vrienden. Mijn familie.

“Tegenwoordig moet alles ‘leuk’ en ‘gezellig’ zijn. Ik zeg je, het kan nooit een offer zijn om met armen te werken.”

30 jaar samenwerken
Ik ben blij met de samenwerking met Livingstone. Die startte al in 1990. Toen was Livingstone nog ‘Projectserve’ van Youth for Christ. Steffen – de directeur van Livingstone – en ikzelf hadden nog zwarte haren. Wat ik belangrijk vond was dat de Nederlandse jongeren vriendschap met de armen zouden sluiten. Nu 30 jaar later hebben we al veel teams zien komen en gaan. Zij bezochten de daklozen, draaiden mee in de gaarkeuken, deelden eten uit en leerden mijn vrienden kennen. We baden samen, we lazen samen de Bijbel.

Samen lachen
Er gebeurden grappige dingen als er teams waren. Jullie hebben bijvoorbeeld echt lange mensen in Nederland! Ik herinner me lange ‘Jan’ die naast onze kleine Lucy stond. De foto hebben we op veel plekken gepubliceerd, echt hilarisch. Ook moet ik nog gniffelen als ik denk aan een afscheid met een team. We hadden als afsluiting van de werkvakantie gedineerd in een restaurant. En er werd gevraagd of ik wilde afsluiten met gebed: “Can you pray?”. Iedereen keek me verbaasd aan toen ik de zegen niet mee wilde geven. Later begreep ik wat ze bedoelden, want ik had verstaan “Can you pay?”

Mijn hoop
Ik hoop dat alle mensen die ons bezocht hebben zich blijven inzetten voor anderen. Ik geloof niet in het woord ‘vrijwilligerswerk’. Dat veronderstelt dat we ‘goed’ werk doen. In de Bijbel staat dat niemand goed is. En dat het gewoon ‘normaal’ – een taak – is om er te zijn voor hen die het moeilijker hebben dan wij. En niet alleen als je jong bent. Deze taak is niet alleen voor jeugdigen. We blijven niet altijd jong. Niet altijd sterk. We hopen oud te worden. En zwak. Maar ook als je oud bent kun je blijven geven.

“Wij, jij en ik, zijn onderdeel van een rijke wereld. Maar ook daar is armoede! Zie de verborgen armen.”

“We zijn een kerk van alle mensen. Niet van de wijzen, slimmen, jongen of rijken. We zijn verantwoordelijk voor iedereen. Speciaal in deze lastige periode.”