Een feest op Lesbos
Het verhaal van Marianne

Tralies, prikkeldraad, tenten… Dit is de eerste indruk als je het vluchtelingenkamp inloopt. Iets verder het kamp in, komt de typische geur je tegemoet. Je ziet mensen, mensen, overal mensen. Hoe kan het ook anders? Een plek waar 2250 mensen kunnen leven en nu ruim 6000 mensen leven.

Als je nog iets beter kijkt zie je moedeloosheid, wanhoop, machteloosheid, gelatenheid… Ik zie iemand stil in een hoekje zitten met zijn handen in het haar, ik zie iemand apathisch voor zich uit staren, ik zie snijwonden van mensen die zichzelf snijden…

Van de zomer toen ik ook in het vluchtelingenkamp was, waren deze dingen me niet eens zo opgevallen, maar nu zie ik het wel. Misschien komt het wel door de verhalen van vrijwilligers die al langere tijd in het vluchtelingenkamp werken. Ik voel de negatieve energie. Woede en verdriet komt in mij naar boven. Moeten er in het ‘beschaafde’ Europa mensen zo leven? Het is net een vuilnisbelt.

Om de toiletgebouwen loop je het liefst met een grote boog heen, want de drek komt er gewoon uitgedreven… Hoe kan het ook anders als een paar uur per dag het water wordt afgesloten? De containers zijn overvol, overal ligt afval. Even voel ik me een ramptoerist tijdens de eerste rondleiding door het kamp, voorafgaand aan de feestweek die wij voor de kinderen van het vluchtelingkamp hopen te organiseren. Moeten wij hier een feest gaan maken?

Tegelijkertijd stroomt er energie door mij heen. Ik wil wat doen en nu meteen! Ik zie kinderen die zich vervelen, heel veel kinderen… Laten we in ieder geval proberen iets te doen.

We gaan aan de slag. We zetten alles klaar. Overal komen kinderen vandaan, we horen gelach, gejoel, geschreeuw… Al snel zien er enkele kinderen vrolijk uit met hun geknutselde hoedjes en rood, wit, blauwe vlaggetjes op de wangen. Een clown maakt het feest compleet! Als snel wordt duidelijk dat in het vluchtelingenkamp iets organiseren met kinderen totaal iets anders is dan in Nederland.

Veel kinderen zijn zo op overleven ingesteld, dat ze duwen om zo snel mogelijk aan de beurt te zijn, zoveel mogelijk materialen bij elkaar proberen te graaien, snel wat in elkaar knutselen en vervolgens met hun zakken vol potloden en andere knutselmaterialen ervandoor rennen. Er komen steeds meer kinderen en al snel heb ik het idee dat ik op honderd plekken tegelijk moet zijn en ogen en oren tekort kom. Overzicht houden is een lastige taak geworden.

“It is too hectic! But we do everything to get a smile on the faces of these precious children!”

Een vertaler van Euro Relief, die ons deze week hielp, schreef: ‘It is too hectic! But we do everything to get a smile on the faces of these precious children!’ En zo is het maar net, daar doen we het voor!

Na een paar dagen krijgen we steeds beter door hoe we een joelende, uitbundige, duwende, schreeuwende menigte van kinderen kunnen vermaken. Geweldig om de kinderen stralend door het kamp te zien lopen met hun zelfgemaakte hoedjes, armbanden, kettingen en vliegtuigjes. Hun ogen schitteren al van een beetje aandacht: een high-five, een gelakte nagel, een sticker, wat schmink en een glimlach…

Een vrijwilliger die al langer in het vluchtelingenkamp werkt schreef naar aanleiding van de feestweek: ‘I have never seen so many smiles here before.’ Het werk wat wij hebben mogen doen is fantastisch. We hebben even het dagelijkse kampleven voor de kinderen mogen doorbreken en een glimlach op hun gezicht mogen brengen. Trouwens niet alleen op de gezichten van de kinderen kwamen glimlachen, ook op de gezichten van volwassenen. Een man liep langs mij op en prevelde: ‘Thank you, you bring hope in Lesbos’.

Na een week was het voorbij en moesten we weer terug naar Nederland. Er is zoveel behoefte aan activiteiten voor kinderen. Wat we hebben kunnen doen, voelde als een druppel op een gloeiende plaat. Ik hoop dat kinderactiviteiten in het vluchtelingenkamp geen zeldzaamheid zijn, maar dat ze vaker georganiseerd worden. Als je erover nadenkt om te gaan, raad ik het je zeker aan om een feestweek te gaan organiseren. Het brengt positieve energie in het vluchtelingenkamp en het is verrijkend voor jezelf.

Terug in Nederland na het organiseren van een feestweek voor de kinderen vanuit het vluchtelingenkamp. Hoe is dat? Het is voor mij af en toe alsof ik in twee werelden leef… Het leven in Nederland gaat gewoon door en tegelijk ben ik nog geregeld met mijn gedachten op Lesbos. Ik sta weer gewoon voor de klas en probeer mijn kleuters goed onderwijs te geven. Tegelijk ben ik wat bewuster gaan leven.

Ik besef beter dat alles wat ik en wat mijn kleuters hier in Nederland hebben geen vanzelfsprekendheid is. Wat zijn wij gezegend! Ik zie dat mijn slaapkamer best groot is en er minstens vijftien vluchtelingen kunnen slapen. Ik besef beter hoe blij mijn kleuters mogen zijn met een thuis en met het feit dat ze naar school kunnen…

Bid voor alle mensen op Lesbos, ze hebben je gebed zo hard nodig!

“Tel je zegeningen, tel ze een voor een! We hebben duizenden redenen tot dankbaarheid.”

Lees nog een verhaal

Livingstone
© Copyright 2024 Livingstone - Privacybeleid
SGR SGRZ Calamiteitenfonds ANBI