Dankjewel kinderen, jullie had ik nu net nodig om de laatste uurtjes door te komen
Het verhaal van Bouke

Vandaag is het zondag, de dag voor kerst. We hebben onze eerste twee werkdagen erop zitten en hebben nu twee dagen vrij, tijd om even op te laden en mijn eerste blog te schrijven.

Alleenstaande vrouwen en minderjarigen wonen in een eigen, beveiligde sector binnen het kamp. Gisteren heb ik met John de hele dag bij de poort gestaan: alleen mensen met een speciaal pasje mogen naar binnen.

Een Griekse politieagent helpt ons. Breeduit staand, ons aankijkend met sluwe ogen, leert hij ons de kneepjes van het poortwachterschap. “Is dit jullie eerste dag? Ik werk hier al vier maanden. Nou, ik kan jullie wel vertellen, binnen twee dagen komen die vluchtelingen je strot uit.

Ik sta hier puur omdat het beter verdient dan in mijn eigen dorp. Tien procent is misschien echt Vluchteling, de rest is tuig. Ze zijn onbeschoft en bedriegen je waar je bij staat. Nee echt, wat zeg ik? Voor jullie dienst vandaag afgelopen is, hebben jullie een heel andere kijk gekregen op deze mensen.”

“Nee echt, wat zeg ik? Voor jullie dienst vandaag afgelopen is, hebben jullie een heel andere kijk gekregen op deze mensen.”

Als ik hem vertel dat ik al 24 jaar in de vluchtelingenopvang in Nederland werk, sputtert hij tegen dat je de situatie op Lesbos daar niet mee kan vergelijken. Als John hem dan ook nog vertelt dat wij ervoor betaald hebben om hier te mogen werken, staat hij helemaal verbijsterd te kijken. Voor de duidelijkheid checkt hij het bij mij ook nog even: klopt het dat jij ervoor betaald hebt om hier te werken?

Als ik knik, valt hij toch even stil. Even maar, daarna valt hij weer terug in zijn stoere pose. Wijdbeens houdt hij een bewoner tegen, die wij net hebben binnengelaten. “Hé, blijf eens staan, ik ken jou, jij woont niet in deze sector, laat me je pasje nog eens zien? He, dat is jouw foto niet makker, van wie heb je dit pasje gekregen?” En dan tegen ons: “Ik heb jullie toch gezegd dat je ook de foto goed moest controleren? Ze zijn niet te vertrouwen, deze mensen. Bij alles wat ze proberen, moet ik scherp blijven en twee zetten vooruitdenken. Werkelijk, in no time zullen jullie een heel andere kijk hebben op deze gasten.” Hij blijft het tot het einde van zijn dienst om de zoveel tijd herhalen.

Kinderen helpen ons de koude uurtjes door
Vroeg in de middag worden de Griekse agenten afgelost. De nieuwe collega’s zijn minder fanatiek. Ze kijken niet naar de poort om en blijven de hele tijd binnen. Het is ook flink koud geworden en ondanks mijn wind- en waterdichte doorwerkjas, sta ik te rillen. Ik had vanochtend toch mijn vest mee moeten nemen. Ik begin wat te stampen en te springen om weer wat op temperatuur te komen. Een groepje Syrische kinderen ziet mijn malle capriolen en ze schateren het uit. Ze beginnen ook te klappen en te stampen en ik begin te zingen en te dansen. Prachtig vinden ze het, en als ze merken dat ik aardig wat Arabische woordjes ken, kunnen ze hun lol niet meer op. Dankjewel kinderen, jullie had ik nu net nodig om de laatste uurtjes door te komen. Weer helemaal opgewarmd en opgevrolijkt zijn we, als twee Amerikaanse vrijwilligers ons komen aflossen.

“Sven en Jeroen vertellen dat ze een aantal tenten moesten opzetten, waarbij de bewoners zelf hard meewerkten.”

Allerlei taken
Het beschermen van kwetsbare groepen binnen het kamp was onze missie, deze dag het ontdooien van een verbitterde politieman. Of dat een beetje gelukt is? Als het goed is, zullen we hem de komende dagen nog wel meer tegenkomen.

Sven en Jeroen vertellen dat ze een aantal tenten moesten opzetten, waarbij de bewoners zelf hard meewerkten. Jeroen is op een gegeven moment bezig een lastige knoop uit een scheerlijn te krijgen. Het wil niet echt vlotten en hij vraagt een bewoner om het van hem over te nemen zodat hij zelf even wat anders kan doen. “Geen probleem”, zegt de bewoner en pakt de lijn aan. Pas dan ziet Jeroen dat hij maar een hand heeft, aan z’n andere arm zit een stompje. Maar voor Jeroen van zijn verassing is bekomen, heeft de bewoner de knoop er al uit.

De dames van ons team hebben deze dag bij de vrouwenochtend gezeten, waarvoor ze een lading nagellak hadden meegenomen uit Nederland. Daarnaast hebben ze veel bij de infodesk gestaan en gesleept met pallets, kinderen geknuffeld en wat al niet meer. Zo heeft iedereen zijn taak. ’s Nachts vallen we als een blok in slaap door al de indrukken die we opdoen.

Lees nog een verhaal

Livingstone
© Copyright 2024 Livingstone - Privacybeleid
SGR SGRZ Calamiteitenfonds ANBI